Ick meende oock de Godheyt woonde verre,
In eenen troon, hoogh boven maen en sterre,
En heften menighmaal myn oogh,
Met diep versuchten naer om hoogh;
Maer toen ghy u beliefden t’openbaren,
Toen sagh ick niets van boven nedervaren;
Maer in den grondt van myn gemoet,
Daer wiert het lieflyck ende soet
Daer quamt ghy uyt der diepten uytwaerts dringen.
En, als een bron, myn dortstigh hart bespringen,
Soo dat ick u, ô Godt! bevondt,
te zyn den grondt van mynen grondt.