Zo'n tweeduizend jaar geleden zocht een echtpaar asiel in Egypte. Hun zoontje groeide voorspoedig op. Hij werd opgenomen in de zaak van zijn vader en leerde van hem het timmervak.
Hij bleek al snel een heel goeie timmerman. De klanten zeiden vaak tegen hem: 'Wat sla jij de spijker toch op z'n kop!’
Op een dag keek hij in de spiegel.
En de spiegel zei tegen hem: 'Weet jij wel wie jij bent?'
'Ik ben gewoon Jezus', antwoordde hij, ‘zoon van Jozef en Maria.’
‘Nee hoor,’ sprak de spiegel, ‘jij bent niet gewoon. Jij bent bijzonder. De komende duizenden jaren zullen miljoenen mensen over de hele wereld beweren dat jij de eniggeboren zoon van God bent, zelf ook God.'
‘Jeetje,’ antwoordde Jezus, ‘ben ik een zoon van God? Dus Jozef is niet mijn vader?'
‘Je bent snel van begrip,’ antwoordde de spiegel, ‘maar dat mag ik ook wel van je verwachten, want als God ben je natuurlijk alwetend.’
‘En eniggeboren?
'Ja, alleen jij,'
'Niemand anders?'
'Niemand anders.'
Jezus keek om zich heen. Hij zag z'n moeder bezig met een Egyptische vleeschpot. Jozef liep buiten cederhout uit de Libanon te sjouwen.
Er overviel Jezus een akelig gevoel van eenzaamheid. Ineens waren z’n moeder, en z’n vader, en z'n vriendjes en vriendinnetjes, Maria Magdalena, die waren allemaal ineens... gans anders.
Duizenden jaren eenzaamheid doemden voor hem op.
'Ik ga naar de woestijn' zei hij tegen Maria en Jozef.
‘Maar Jezusje,’ vroeg moeder Maria, ‘wat moet jij daar nou, in die kale woestijn?’
‘Ik wil even alleen zijn met mezelf,’ antwoordde Jezus, ‘uitvinden wie ik ben.’
‘Maar je bent toch mijn zoon?’ riep Jozef verbaasd uit.
‘Daar ben ik niet meer zo zeker van’, antwoordde Jezus.
Jozef keek Maria geschokt aan: ‘Hoe weet hij dat?’
Daar, in de woestijn, verbleef hij veertig dagen in eenzame afzondering. Van ene Johannes, ook zo’n dolende in de woestijn, kreeg hij soms wat sprinkhanen te eten.
Toen ontmoette hij Judas. Die kwam daar namelijk toevallig langs.
Judas zag meteen dat Jezus behoorlijk depressief was.
‘Het gaat niet goed met je,’ zei Judas.
‘Ik ben de eniggeboren zoon van God, zelf ook God,’ antwoordde Jezus. ‘En dat vind ik niet leuk.’
‘Hoezo niet?,’ vroeg Judas.
‘Ik hoor er niet meer bij.’
‘Waar niet bij?’
‘Bij de mensen’, antwoordde Jezus.
‘Maar is het dan niet fijn om een God te zijn?,’ zei Judas. ‘Dan ben je toch boven alle ellende van dit aardse bestaan verheven? Je wordt nooit ziek, je gaat niet dood, er is alleen maar eeuwige zaligheid.’
‘Ik wil gewoon mens zijn, net als mijn vader en mijn moeder, en mijn vrienden en mijn vriendinnen. Net als iedereen. Net als Maria Magdalena.’
Judas beloofde Jezus dat hij hem zou leren hoe hij weer mens kon worden. Dat hij dan zijn kruis op moest nemen, net zoals alle andere mensen. ‘Want elk huisje heeft z’n kruisje’, leerde Judas. ‘Dat heet overgave aan het leven,’ sprak hij nog.
En dat deed Jezus, precies zoals Judas had gezegd.
Maar het mocht niet baten.
Geheel tegen de wil van Jezus in werd hij toch tot God uitgeroepen. Hij werd verbannen naar de hemel. Hij mocht niet eens direct contact opnemen met de mensen, want een klein groepje mannen zette zich tussen hem en de mensen in. Ze zeiden tegen alle andere mensen dat zij maar leken waren, en dat zij niet goed genoeg waren om zich rechtstreeks tot Jezus te wenden. En waarom hadden zij wel gemeenschap met Jezus? Omdat zij niet getrouwd waren, net als Jezus, beweerden zij. Vreemd genoeg geloofde bijna iedereen dat.
En Judas noemden ze een verrader.
En zo werden tweeduizend jaar lang alle mensen eenzaam. Want alle goedheid en liefde werden voor hen onbereikbaar. Alleen Jezus was goed en lief, vertelden de ongetrouwde mannen, maar die zat ver weg in de hemel. Daar kon je dus niet zomaar bij komen als gewoon mens.
Maar na tweeduizend jaar hemelse ballingschap vond Jezus het ineens welletjes.
‘Dan Brown’, sprak hij, ‘ik wil dat je vertelt dat ik het gewoon gedaan heb met Maria Magdalena. Omdat ik van haar hield. En zij van mij.’
En schrijf ook dat die ongetrouwde mannen niets over mij te vertellen hebben. De mens die ik ben, en die ik wil zijn, kennen zij niet. ‘Ik ken deze mens niet’, zei Petrus zelf al, en dat geldt ook voor al zijn opvolgers, tot op deze dag.
Ik wil weer mens worden. Ik wil weer gekend worden als mens onder de mensen.
En ik hoop boven al dat Maria Magdalena me nog wil.
Copyright Bram Moerland
Andere korte verhalen van Bram Moerland vind je hier.